שמונים שנה להגעת הרכבת הראשונה מהונגריה לאושוויץ.

ט' באייר תשפ"ד

מילים ביידיש שכתב בימים האחרונים ילד "חיידר" בן 12, בהן הוא מנסה לתאר את רגשותיו של ילד בן גילו העומד משתומם ומפוחד בתחנת הרכבת באושוויץ.

אַ קליין אינגל אויף דער באַן

פון יצחק אייזיק

אויף אַ לאַנגע באַן, איך בין אַ קליין אינגל,

גיי צו אונגארן, צו מיין געבוירן לאַנד.

אין שטוב ווארטן מאמע און טאטע,

זײ ווארטן מיט ליבשאפט מײַן ברודער און מיר.

איך קוק אַרויס, די וועלט איז גרין און שיין,

די זון שיינט, די פײגל זינגט.

מיין הארץ איז פול מיט פרייד, מיט בענקשאפט,

צו זען מיין משפּחה, צו זיצן מיט זיי.

די באן שטעלט זיך אפ, ביי א גרויסע סטאנציע,

פילע מענטשן שרייען, שטופן

איך זוך מאמע און טאטע

אבער איך זע זיי נישט, מיין הארץ ציטערט.

איך קוק אַרום, אוי, א שרעק

דער ווינט איז קאַלט, דער הימל איז טונקל.

מענטשן אנגעטאן אינגאנצן שוואַרץ,

זייערע פנימ'ער זענען שווער, די אויגן זענען ליידיק.

די פחד האלט מיך, איך וויל וויינען,

איך װיל זיך אומקערן אַהײם, צו טאטי צו מאמי.

אבער קיין איינער קומט נישט צו באַשיצן,

איך בין אַליין, אין אַ מאָדנע און שווער וועלט.

אכציק יאר זענען פארביי, דער זכרון לעבט נאך,

דער קליינער אינגל אין באַן, אַ געשיכטע פון צער און בענקענישט

איך וועל געדענקען און נישט פאַרגעסן די קרבנות פון די חורבן,

איך וועל נישט פארגעסן דער פינצטערניש און אכזריות.

ילד קטן ברכבת

(תרגום)

מאת יצחק אייזיק

ברכבת ארוכה, אני, ילד קטן,

נוסע להונגריה, לארץ מולדתי.

אמא ואבא מחכים בבית,

הם מחכים באהבה לאחי ולי.

אני מסתכל החוצה, העולם ירוק ויפה,

השמש זורחת, הציפורים שרות.

הלב שלי מלא בשמחה, בגעגוע,

לראות את המשפחה שלי, לשבת איתם.

הרכבת עוצרת בתחנה גדולה,

אנשים רבים צועקים, דוחפים

אני מחפש את אמא ואבא

אבל אני לא רואה אותם, הלב שלי רועד.

אני מסתכל מסביב, אויה, כמה אני פוחד

הרוח קרה, השמיים חשוכים.

אנשים לבושים בשחור לגמרי,

פניהם רעים, עיניהם ריקות.

הפחד לופת אותי, אני רוצה לבכות,

אני רוצה לחזור הביתה, לאבא ולאמא.

אבל אף אחד לא בא להגן,

אני לבד, בעולם מוזר וקשה.

חלפו שמונים שנה, הזיכרון חי,

הילד הקטן ברכבת, סיפור של צער נוקב וגעגוע

לעד אזכור

ולא אשכח את קדושי השואה